Η φετινή σύνοδος κορυφής των Ηνωμένων Εθνών στο Ντουμπάι για το κλίμα είναι απίθανο να επιφέρει αλλαγές, διότι πρέπει να ομονοήσουν συνολικά μεταξύ τους 197 χώρες. Πάντως, μπορούμε να φανταστούμε έναν εναλλακτικό και καλύτερο τρόπο για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής.
.
Μερικά ισχυρά κράτη θα μπορούσαν να συμφωνήσουν μεταξύ τους τολμηρούς στόχους και στη συνέχεια να πείσουν τους άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Κάποια στιγμή οι χώρες μπορεί και να τρομοκρατηθούν τόσο από την ελλιπή δράση, ώστε να το κάνουν, αν κι ακόμη δεν τους έχουν θορυβήσει επαρκώς οι θερμοκρασίες-ρεκόρ, οι κλιματικές καταστροφές και οι φρικιαστικές προβλέψεις. Το κώλυμα έγκειται στο ότι η Κίνα ή οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες ήταν υπεύθυνες για το 25% και το 11% των αερίων του θερμοκηπίου, αντίστοιχα, το 2021, θα έπρεπε να βρεθούν στην πρωτοπορία και ιδανικά από κοινού. Ωστόσο, καμία χώρα δεν είναι διατεθειμένη να μειώσει τις δικές της εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα όσο γρήγορα χρειάζεται.
Η τρέχουσα σύνοδος κορυφής στο Ντουμπάι είναι γνωστή ως COP28, επειδή είναι η 28η από αυτές τις διεθνείς διασκέψεις για το κλίμα. Κορυφαία στιγμή αυτής της διαδικασίας ήταν η διάσκεψη COP21 το 2015, η οποία οδήγησε στη Συμφωνία του Παρισιού. Ολες οι χώρες συμφώνησαν να περιορίσουν την υπερθέρμανση του πλανήτη στους 2 βαθμούς Κελσίου πάνω από την προβιομηχανική εποχή και να στοχεύσουν στον 1,5 βαθμό.
Οσο υπέροχο κι αν ακούγεται αυτό, θα πρέπει να σκεφθούμε ότι κάθε κράτος καθορίζει μόνο του τις ενέργειες για να πετύχει αυτόν τον συλλογικό στόχο. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι μετά το άθροισμα των δεσμεύσεών τους, τα Ηνωμένα Εθνη προβλέπουν ότι ο πλανήτης οδεύει προς αύξηση της θερμοκρασίας μεταξύ 2,5 και 2,9 βαθμών Κελσίου με καταστροφικές συνέπειες.
Εάν η Κίνα και οι Ηνωμένες Πολιτείες συμφωνούσαν να κάνουν πολύ περισσότερα για να μειώσουν τους ρύπους, μπορεί να είχαν την κρίσιμη μάζα να κάνουν τον υπόλοιπο κόσμο να ακολουθήσει. Για αρχή, απαιτείται μια μεθοδολογία για την αξιολόγηση του δίκαιου μεριδίου μιας χώρας.
Μια επιλογή είναι να εξετάσουμε τις ανά πληθυσμό εκπομπές. Οι μεγαλύτεροι ρυπαίνοντες θα έπρεπε στη συνέχεια να κάνουν τις μεγαλύτερες περικοπές στις εκπομπές ή να συνεισφέρουν με διαφορετικούς τρόπους, για παράδειγμα δίνοντας μετρητά σε άλλες χώρες, ώστε να γίνουν πιο πράσινες. Ο υπολογισμός θα μπορούσε να ξεκινήσει το 1992, όταν η σύνοδος κορυφής του Ρίο για τη Γη ενέκρινε την πρώτη συνθήκη του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή.
Με αυτό το κριτήριο οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένας μεγάλος ρυπαίνων. Ο μέσος Αμερικανός εξέπεμψε σχεδόν 700 τόνους αερίων του θερμοκηπίου μεταξύ 1992 και 2019, περισσότερο από τρεις φορές τον παγκόσμιο μέσο όρο. Οι ΗΠΑ θα πρέπει να κάνουν πολύ περισσότερα από την τωρινή τους υπόσχεση να μειώσουν τις εκπομπές στο μισό έως το 2030 και να φτάσουν στο καθαρό μηδέν μέχρι το 2050. Τώρα, ο μέσος Κινέζος εκπέμπει σχεδόν 200 τόνους κατά την ίδια περίοδο, περίπου όσο και ο παγκόσμιος μέσος όρος.
Αλλά η Λαϊκή Δημοκρατία συνεχίζει να κατασκευάζει σταθμούς παραγωγής ενέργειας με καύση γαιάνθρακα και οι εκπομπές της εξακολουθούν να αυξάνονται. Θα πρέπει επίσης να βελτιώσει τη δέσμευσή της να φτάσει στο αποκορύφωμα των ρύπων το 2030 και να τις μηδενίσει μέχρι το 2060.
Χιούγκο Ντίξον, αρθρογράφος Breakingviews
